{CoraLaw} When my sweet devil is hungry

OS one piece

Title : When my sweet devil is hungry

Pairing : Donquixote Rocinante X Trafalgar D. Water Law

Genre : Romantic, AU Halloween

Rate : NC-18

____________________________________

ท้องฟ้ายามค่ำคืนไร้ซึ่งแสงสว่างจากดวงจันทร์ ภายในตรอกแคบดูน่าวังเวงแห่งหนึ่ง มีร่างของหญิงสาวสภาพใกล้สิ้นลมหายใจอยู่บนพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบนองไปด้วยเลือดของเธอ ลำคอขาวผ่องถูกกรีดด้วยของมีคม กลีบปากเคลือบด้วยลิปสติกสีเข้มอ้าพะงาบ ๆ พยายามกอบโกยออกซิเจนเข้าปอดอย่างยากลำบาก

ชายปริศนาสวมเสื้อคลุมสีดำยาวปิดบังศีรษะ ปลายผ้าขาดวิ่น แบกเคียวด้ามยาวขนาดใหญ่ เดินย่างเข้ามาใกล้ร่างของหญิงสาว

“...ช่างน่าสงสารที่ต้องมาตายอย่างทรมาณแบบนี้”

เสียงทุ้มกล่าวเรียบนิ่ง เคียวที่พกมาถูกยกขึ้นสูงก่อนจะฟาดผ่านลำตัวสาวผู้เคราะห์ร้าย

“คงต้องขอรับวิญญาณไปพิพากษาต่อล่ะนะ”

เมื่อสายใยระหว่างกายเนื้อและวิญญาณถูกตัดขาดจากกัน เธอก็ได้ตายจากโลกมนุษย์โดยสมบูรณ์ ไอวิญญาณค่อย ๆ ลอยเข้าสู่หีบเก็บวิญญาณขนาดเล็ก

เรียบร้อยไปอีกหนึ่ง...

มันอาจดูน่ากลัวไปเสียหน่อย แต่การกระทำของเขาเมื่อครู่หาใช่สาเหตุที่ทำให้หญิงสาวต้องตาย หน้าที่ของกริม รีปเปอร์ หรือที่ใคร ๆ ต่างก็เรียกว่ายมทูตอย่างเขามีเพียงนำพาวิญญาณของมนุษย์ไปพิพากษาต่อว่าจะได้ขึ้นสวรรค์หรือลงสู่นรกก็เท่านั้น

มือใหญ่กางสมุดโน้ตเล็ก ๆ ขึ้น ทำการจดบันทึกภารกิจที่ตนเพิ่งทำเสร็จไป พลางอ่านข้อมูลว่าจะต้องไปรับวิญญาณใครที่ไหนอีกหรือไม่

ขณะที่เขากำลังจดจ่ออยู่กับหน้ากระดาษเก่า ๆ แมวดำตัวหนึ่งซึ่งมาจากไหนไม่รู้เข้ามาคลอเคลียแถวช่วงขาของร่างสูง ร้องเหมียว ๆ เรียกให้เขาก้มลงมอง

“ไง... หลงมาจากไหนเนี่ย” เขาอดไม่ได้ที่จะย่อตัวลงไปลูบหัวกลมเล็กของมัน เจ้าตัวน้อยเอียงคอรับสัมผัสจากมือหนา ตากลมโตสีทองของมันช่างสวยงามเหมือนกับคนที่เขารู้จัก

“เมี๊ยววว...”

แมวดำกระโดดขึ้นมาบนตักของชายหนุ่ม เขายิ้มอย่างเอ็นดูแล้วอุ้มมันขึ้นมาแนบอก ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทันใดนั้นก็มีแสงสีแดงสว่างวาบออกมาจากตัวมัน ก่อนจะกลายสภาพเป็นปีศาจรูปร่างคล้ายคลึงกับมนุษย์ แต่มีเขาและหางเรียวยาวสีแดงเพลิง กลายเป็นว่าตอนนี้เขากำลังอุ้มอีกฝ่ายด้วยแขนเพียงข้างเดียว

“เซอร์ไพร์ส~” ปีศาจผมสีนิลกอดเขาครู่หนึ่งก่อนผละออก “ไม่ได้เจอคุณโคราตั้งนาน คิดถึงผมมั้ย?”

ร่างสูงอ้าปากค้าง ประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้า พอสบกับดวงตาสีทองและใบหน้ายิ้มระรื่นของคนคุ้นเคยในอ้อมกอดก็เข้าใจ

“ล...ลอว์?! มาได้ยังไงเนี่ย?”

“อย่างที่คุณเห็น ผมใช้เวทย์แปลงกายที่เพิ่งเรียนมากลายร่างเป็นแมวแล้วก็มาหาคุณไง”

ไม่ได้จะเอาคำตอบซะหน่อย!

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าปีศาจไม่ควรมาที่โลกมนุษย์” โคราซอนดุเสียงต่ำ ลอว์หน้าเจื่อนลงพลางช้อนตามองคนตรงหน้า

“รู้ครับ แต่ผมอยากเจอคุณนี่...คุณไม่กลับมาที่โลกปีศาจเป็นเดือนแล้วนะ” เสียงใสพึมพำตอบกลับ พอได้ยินแบบนี้แล้วก็ดุต่อไม่ลง... โคราซอนเองก็คิดถึงลอว์มาก แต่จำนวนคนตายที่ไม่ลดลงทำให้เขาแทบไม่มีเวลากลับไปเลย

“อยากเจอแค่ไหนก็ไม่ควรมา นายก็รู้ว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย”

โลกมนุษย์อันตรายสำหรับเผ่าพันธุ์ปีศาจและภูตสวรรค์ หากใครว่ามนุษย์ไร้ซึ่งพลังต่อกรกับพวกเขาได้นั้น... มันไม่จริงเลย ครั้งแรกที่เขาเจอลอว์ ปีศาจตัวน้อยอายุไม่ถึงห้าสิบปีกำลังถูกนักบวชชั่วร้ายใช้คาถาจับกุมตัว ทำร้ายร่างกายอย่างโหดเหี้ยม ซ้ำยังบังคับให้ทำสัญญาเป็นข้ารับใช้ ถ้าไม่ถูกเขาช่วยเอาไว้ อีกฝ่ายจะโดนทำอะไรบ้างก็ไม่รู้

ชายหนุ่มยอมทำผิดกฎของยมทูตโดยการคร่าชีวิตของนักบวชผู้นั้นก่อนถึงฆาต แน่นอนว่าหากจอมปีศาจรู้เข้าเขาอาจจำต้องถูกปลดจากหน้าที่ แต่โคราซอนคงรู้สึกผิดไปตลอดกาลหากปล่อยให้เด็กน้อยต้องไปเจอกับชะตากรรมแย่ ๆ

เรื่องนี้จึงถือเป็นความลับระหว่างเราทั้งคู่

นับแต่นั้นมา... ลอว์ก็รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเขา คอยตามเขาไปไหนมาไหนอยู่เสมอ เฝ้ารอต้อนรับเวลาเขากลับไปทุกครั้ง

เด็กน้อยในวันนั้นเติบโตเป็นปีศาจหนุ่ม แต่ก็ยังคงตัวติดเขาเหมือนเดิม...

“...ก็กลับบ้านเราตอนนี้เลยสิ” เสียงหวานกล่าวอย่างอ้อน ๆ ให้ตายสิ... น่ารักชะมัดเลย!

“ไม่ได้หรอก งานฉันยังไม่เสร็จ”

“แต่ผมหิว... ผมต้องการพลัง”

โคราซอนเบิกตาโพลง มันไม่ใช่คำที่แปลกหรอก ปีศาจเองก็หิวได้เหมือนกัน แต่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไร

“ตอนนี้ไม่ได้ลอว์... หาอย่างอื่นแทนไปก่อนได้ไหม”

“ไม่เอา... ผมต้องการมันจากคุณ”

ใบหน้าน่ารักขยับเข้ามาคลอเคลีย โคราซอนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่ายบริเวณต้นคอก่อนจะเคลื่อนขึ้นมายังแก้มสาก ร่างเพรียวใช้ฟันขบกัดติ่งหูชวนให้รู้สึกเสียววาบ

“เดี่ยว ๆ ใจเย็น-” มือแกร่งดันอกบางออกเบา ๆ แต่โคราซอนต้องใจอ่อนยวบเมื่อเห็นลอว์ทำหน้าเศร้าอย่างน่าสงสาร

“ตอนเป็นแมวผมใช้เวทย์จนเสียพลังงานไปมาก คุณจะไม่ช่วยเติมเต็มมันให้ผมหรอ...”

ร่างสูงนิ่งเป็นหินเหมือนมีลูกศรรักปักเข้าตรงกลางใจ ลอว์จะรู้ตัวไหมว่าตัวเองน่าฟัดมากแค่ไหนตอนนี้! ดวงหน้าคมสวยแดงก่ำ ออดอ้อนน้ำเสียงหวาน นัยน์ตาสีทองมองสบเขาอย่างยั่วยวน

เล่นแบบนี้ใครจะปฏิเสธลงกัน...

“ก...ก็ได้ แต่แค่...ใช้ปากนะ...” โคราซอนเสหน้าไปอีกทางยามเอ่ย จึงไม่ทันสังเกตขณะที่อีกฝ่ายลอบยิ้มมุมปาก

ติดกับล่ะ...

“งั้นเปลี่ยนสถานที่กันก่อนดีกว่า” จบประโยค นิ้วเรียวก็ดีดกันเกิดเสียงดังเป๊าะ

ทันใดนั้นบรรยากาศรอบตัวทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปเป็นวิวจากที่สูง มองเห็นยอดตึกรามบ้านช่องมากมาย ตอนนี้พวกเขาย้ายขึ้นมาอยู่บนดาดฟ้าตึกข้าง ๆ ตรอกเมื่อครู่ ลอว์ขยับออกจากแขนร่างสูง ใช้น้ำหนักตัวผลักอีกฝ่ายให้นั่งพิงกับราวกั้น โอบแขนคล้องรอบคอหนา แล้วโน้มลงจูบอย่างโหยหา

ลิ้นเล็กแสนซุกซนรุกล้ำเข้าไปทักทายกับของร่างสูง มือหยาบเชยคางมนขึ้นปรับองศา ทั้งคู่ต่างแลกเปลี่ยนความหอมหวานกันไปมา ก่อนสัมผัสจะเริ่มรุนแรงและเร่าร้อนขึ้น จนร่างเพรียวบางแทบหลอมละลายคาอกแกร่ง

ปีศาจตัวน้อยใช่ว่าจะอยู่สุขเสียทีเดียว มือบางเคลื่อนไปแตะส่วนกลางลำตัวของอีกฝ่าย เคล้นคลึงไปตามความยาวจนท่อนเนื้อใหญ่ตื่นตัวตอบรับ

“อืมมมมม”

โคราซอนผละริมฝีปากออก หยาดน้ำใสเชื่อมระหว่างเขาทั้งคู่ นัยน์ตาคมสีเลือดมองดวงหน้าน่ารักขึ้นสีด้วยแรงอารมณ์อย่างหลงใหล ลอว์ขยับเข้ามาจุ๊บกลีบปากหนาแผ่วเบาหนึ่งที ก่อนจะเคลื่อนตัวลงต่ำมาสนใจส่วนที่นูนตึงออกมาจากร่มผ้า จัดการปลดอาภรณ์ส่วนล่างให้แก่นกายร้อนปรากฏตรงหน้าตน

ความใหญ่โตที่ไม่ได้ลิ้มรสมันมาเป็นเดือน หัวใจลอว์เต้นตึกตัก ลิ้นเล็กไล่เลียตั้งแต่โคนจรดปลาย ก่อนปากอิ่มจะครอบครองส่วนหัว ขณะที่มือบางขยับรูดส่วนที่เหลือ เรียกเสียงครางต่ำจากร่างสูง

“อาห์... อืม”

มือหยาบขยุ้มผ้าคลุมระบายความกระสัน โคราซอนก้มมองร่างโปร่งพยายามครอบครองแก่นกายเขาให้เข้าไปได้ลึกมากที่สุด ศีรษะเล็กผงกเข้าออกเป็นจังหวะ โพรงปากอุ่นชื้นของอีกฝ่ายสามารถปรนเปรอเขาได้อย่างดีเยี่ยม

ยอมรับว่าช่วงที่ไม่เจอกันเขาเคยช่วยตัวเองพลางจินตนาการหน้าของลอว์ยามที่เราร่วมรักกัน แต่ความสุขสมที่ได้มามันเทียบไม่ได้กับของจริงเลย...

“อา... อย่างงั้น...ลอว์ ซี๊ดดด...ดี...สุด ๆ เลย”

จากใบหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงซ่านขึ้นไปอีก พอได้ยินโคราซอนครางชื่อตน ลอว์เงยหน้ามองอีกฝ่ายโดยที่ปากและมือยังปรนเปรอต่อ

ดีใจจังที่เขาสามารถทำให้คุณโครารู้สึกดีได้ขนาดนี้...

ความรู้สึกนั้นถูกแสดงออกมาทางสีหน้าของร่างโปร่งโดยไม่ได้ตั้งใจ สิ่งที่โคราซอนเห็นคือหยาดน้ำใสซึมออกมาจากหางตาอีกฝ่าย แถมยังมองสบเขาด้วยแววตาหยาดเยิ้มอีก...

จิตสำนึกชั่วร้ายบอกให้ตนระบายความปรารถนาที่มีใส่อีกฝ่ายทั้งหมดเสีย อยากรังแกจนร้องไห้ให้หนำใจ อยากจะกระแทกความแข็งขืนของตนใส่โพรงปากนุ่มไม่ยั้ง อยากทำให้อีกฝ่ายครางลั่นอยู่ใต้ร่างเขาเสียเดี่ยวนี้

ไม่ได้ๆๆๆ เด็ดขาด! เขาจะทำร้ายลอว์ที่แสนซื่อบริสุทธิ์(?)แบบนั้นไม่ได้!

“อื้อ...อ...อึก...ฮื่อ” เสียงหวานครางในลำคอยิ่งทำให้ร่างสันทัดยากจะควบคุมอารมณ์ของตน แต่เขายึดมั่นอย่างหนักแน่นว่าจะไม่ทำคนที่ตนรักเจ็บเด็ดขาด

ลอว์ก้มหน้าก้มตาแทะเล็มส่วนนั้น ใช้ลิ้นตวัดอย่างช่ำชอง เร่งจังหวะถี่เร็วขึ้น เสียงเฉอะแฉะน่าอายดังกังวานทั่วดาดฟ้า แม้จะไม่สามารถห่อหุ้มส่วนนั้นด้วยปากของตนได้จนสุด แต่ก็ทำให้กายหนากระตุกเกร็ง โคราซอนสัมผัสได้ถึงเขี้ยวเล็ก ๆ ครูดกับแก่นกายเขา... มันพองคับจวนใกล้จะปลดปล่อย

“ล...ลอว์ ฉันจะ...เสร็จ อะ...อ่าส์...” ใบหน้าคมกร้านเงยขึ้นจนสุด แล้วความต้องการที่เอ่อล้นภายในอกก็ระเบิดตู้ม

“อ๊ะ...อ...อื้อ” ของเหลวสีขุ่นเติมเต็มโพรงปากสีสวยจนล้นทะลักเลอะมุมปากอิ่ม บางส่วนไหลย้อยไปตามคางมน ลอว์รู้สึกได้ถึงรสชาติขมฝาดของน้ำกาม แต่ก็จัดการกลืนมันลงคอทั้งหมด

พลังเยอะมาก... นี่คุณโคราต้องการเขามากแค่ไหนกันเนี่ย

“ข...ขอโทษ ทำนายเลอะหมดเลย” โคราซอนรีบคว้าผ้าคลุมของตนมาเช็ดคราบเหนอะหนะบนหน้าอีกฝ่าย ร่างเพรียวรีบเบี่ยงหน้าหลบ มุมปากบางยกยิ้มอย่างมีเลศนัย นัยน์ตาสีทองจ้องเขาพราวระยับ

“ผมคิดว่า...คุณโคราน่าจะยังไม่พอใจกับแค่นี้หรอก ใช่ไหมครับ?”

ร่างสูงชะงัก เหมือนว่าลอว์จะจับได้เสียแล้ว เพราะว่าพลังที่ลอว์ได้ไปจากเขา มันคือความปรารถนาด้านกามอารมณ์ที่ตนมีต่ออีกฝ่าย ยิ่งเขารู้สึกมากเท่าไหร่ อีกฝ่ายก็จะได้รับพลังไปมากเท่านั้น

เวลาที่ลอว์บอกว่าหิวน่ะ... หมายถึงการชวนเขามีเซ็กส์ด้วยนั่นเอง

“ช−เอ่อ ไม่...เราตกลงกันว่าจะใช้ปากเท่านั้น ฉันยังมีภารกิจ...”

“...แต่ผมยังไม่อิ่มเลยนะครับ” ลอว์เอ่ยขัดเสียงอ่อน

โคราซอนจะปฏิเสธอีกครา คำพูดถูกกลืนหายไปเพราะเจ้าปลายหางเรียวสีแดงขยับเข้ามาแตะปิดริมฝีปากเขา พลางไล่ไปตามสันกราม เลื่อนต่ำลงมายังลำคอหนา

“ผมจะใช้ปากตามที่คุณบอกนั่นแหละครับ” เปลือกตาขวาขยิบให้ ร่างโปร่งคุกเข่าทั้งสองข้าง มือบางจงใจปลดเปลื้องเสื้อฮู๊ดสีดำออกอย่างเชื่องช้า หน้าท้องมีกล้ามเนื้อเรียงสวยและยอดอกสีหวานเผยต่อสายตาอีกฝ่าย ยกตัวขึ้นถอดกางเกงขายาวรวมถึงชั้นในออกไปทีเดียว อวดต้นขาเนียนละเอียด สะโพกกลมกลึงและ...ส่วนลับที่ชูชัน

ทุกอากัปกิริยาต่างปลุกเร้าความต้องการของร่างสูงที่เพิ่งปลดปล่อยไปให้กลับมาผงาดอีกครั้ง โคราซอนกลืนน้ำลายดังอึกกระทั่งอาภรณ์ทุกชิ้นถูกถอดออกหมด ปีศาจแสนสวยนั่งชันเข่าพร้อมแยกขาเรียวยาวออกกว้าง นิ้วเรียวปาดคราบน้ำรักบนใบหน้าบางส่วน เคลื่อนมาแตะที่ช่องทางรักของตน

“แต่เป็นปากล่างนะ❤”

_________END__________


แจกพอร์นอีกตอนรับฮาโลวีนค่ะ /เอ๊ะ? อะไรนะ เลยไปแล้วหรอ...
มาสั้นหน่อย แต่มาค่ะ อิย์